Günümüz imkanları yoktu bizim çocukluğumuzda, gençliğimizde. Ama saygı vardı, Sevgi vardı, Yaşamın tadı vardı. Şimdi bakınca iyi ki yokmuş ve tad alma duyumuz körelmemiş.
Maddi ve teknik imkanlar bu kadar gelişmemişti, ama alınan yeni ayakkabı yada elbisenin keyfi, heyecanı vardı.
Teknoloji bu kadar ulaşılabilir değildi, ama laboratuvarda karışım yapıp sanki, yıllardır var olan formülü sanki biz buluyorduk keyfi vardı.
Bir telefonla her istediğimiz kapımıza gelmiyordu, ama fırından gidip aldığımız sıcak ekmeğin elimizi yakmasının ve bir ısırık sıcak ekmeğin tadı vardı.
Her evde 2 araba yoktu, ama otobüste dolmuşta şu parayı uzatabilir misin, sonrasında para üstünü elden ele geri verirken sanki büyük bir iş yapıyor olmanın gururu vardı. Ya da yerini yaşlılara ve kadınlara vermenin verdiği haz vardı, saygı vardı sevgi vardı, insanlık vardı.
Sınavlar hep vardı ama lise sonda başlardı stresi, Anaokulu ya da ilkokulda değil. Okul arkadaşlığının keyfi vardı, hocalara yapılan düzeyli şakaların eğlencesi vardı.
Netice itibariyle yoklarlar da var olanlar, Varlarda neden yoklar.
Bir varmış bir yokmuş...
