Bugün “Babalar Günü” (Kahramanlar Öldürmez, Yaşatır)
Bugün, “Babalar Günü.” Çocukların o muazzam deyişiyle “Kahramanlar Günü”
Kahramanlar öldürmez, yaşatır.
Karşılıksız sevgi ve fedakârlıklarıyla hiç yılmadan zorlu hayat yolunda en güvenilir rehberimiz, en güvenilir kahramanımız olan rol model aldığımız babalarımıza sadece bugün (özel günlerde) değil her daim minnet duymalıyız. Onlara hürmet etmek, nazik davranmak, kıymet vermek en büyük vazifemizdir. Çünkü babalar, bizim ilk süper kahramanlarımızdır. Çünkü babalar şefkatin ve mücadelecinin en büyük ve en anlamlı simgesi, çocuklarının en büyük umudu ve yaşama sevincidir.
Babalar, dünün olduğu gibi bugünün de, yarının da en kahraman adamıdır, doğru yolu gösterenidir. Onlar en çaresiz ve en zorlu anlarda bile her zaman çocuklarının umudu, güvencesi, hayat sigortası olmayı başarmıştır. Onlar bunu her koşulda ve her daim başarmaya olan inançlarını hiç şüphesiz yitirmemişlerdir.
Çocukların geleceği hep ‘yarınları’ olan ve rol model aldıkları elif gibi dimdik ayakta duran, dağ gibi asla yıkılmayan güçlü babalarıdır. Babalarının gölgesinin altında dahi kendilerini güvende hissedip özgüven kazanan çocuklar, babalarından güç alarak yürümeyi, zorlu yaşam yolunda mücadeleci olmayı öğrenir. Babalarından güç ve ilham alarak yarınlarını ve umut dolu hayallerini korkusuzca inşa eder her çocuk.
Çocukların her daim anne ve babalarına karşı olan zorunlu sorumluluk ve vazifelerinin bilinciyle hareket etmesi gerektiği gibi anne ve babaların da çocuklarına karşı bu zorunlu bilinçle hareket etmesi gerekir. Onlar da (ebeveynler de) çocuklarına karşı “annelik ve babalık” görevini en iyi ve en örnek şekilde yapmalıdır. Ülkemizde maalesef son zamanlarda sıkça yaşanan intihar vakalarında masum çocukların da hiç acımadan kurban olduğunu görüyoruz.
Aile içinde çeşitli nedenlerden ötürü yaşanan tartışmaların, kavgaların maalesef ölümle (intiharla) noktalandığı haberleri son zamanlarda sıkça karşımıza çıkıyor. Bazen annelerin ve bazen de babaların kendileriyle birlikte bin bir zahmetle (güçlükle) büyüttükleri çocuklarını, evlatlarını, canlarını hiç acımadan hunharca öldürmeleri bir yandan canımızı yakıp kavuruyor bir yandan da tüylerimizi ürperip kanımızı donduruyor. Sebep, gerekçe her ne olursa olsun bu ölümlerin, bu intiharların hiçbiri olmamalı. Ne anne ne de babalar bunu ne kendilerine ne de çocuklarına (başkalarına) yapmalı.
Ebeveynler (çiftler), iki medeni insan gibi kavga etmeden sorunlarını konuşup çözmeye çalışmalılar. Hiçbir çocuk geçimsizliğin, ayrılığın, ihanetin, tartışmanın, kavganın, cinnetin yahut da anlamsız ve sudan sebeplerin kurbanı olmamalı, hiçbir sebep yüzünden onlara bedel ödetilmemeli. Hiç ama hiç kimsenin buna ne hakkı var ne de haddi var.
Çocuklarının ilk süper kahramanları olan özellikle de babaların çeşitli sebeplerle tartışıp kavga ettiği eşlerini öldürmesi, anlamsız öfkesine hâkim olamayıp can parçasını, masum çocuklarını da hunharca katletmesi her şeyden evvel cehalettir, vicdansızlıktır, gaddarlıktır, insanlıktan nasibini almamışlıktır.
Unutmayalım ki; her baba kendi çocuğunun süper kahramanıdır. Kahramanlık; dağıtmakla, üzmekle, incitmekle, kalp kırmakla, ağlatmakla, işkence etmekle, tartışıp kavga etmekle, ihanet etmekle, terk etmekle yahut da öldürmekle asla olunmaz.
Kahramanlık; şefkatle, hürmetle, sevgiyle, sohbet ve muhabbetle, içten gülümsemekle, huzur ve mutluluk vermekle, merhametle, vicdan sahibi olmakla, doğru yolu göstermekle, ahlaklı ve bilinçli olup öfkesine hâkim olmakla, empati kurmakla, affetmekle, kol kanat germekle, her daim ve her koşulda yanında olup ona sahip çıkmakla ancak olunur. Yani diyeceğim o ki; kahramanlar öldürmez, yaşatır.
Annelik ve babalık sorumluluğu bilinciyle ne kendimize ne de geleceğimiz olan nur yüzlü, günahsız çocuklarımıza kıyalım. Onlara hep sahip çıkalım ve her daim onların süper kahramanları olmaya devam edelim. Unutmayalım ki, her şey (mutluluk da, mutsuzluk da) bizim elimizde.
Bu duygu ve düşüncelerle başta babam olmak üzere tüm babaların “Babalar Günü” kutlu olsun. Babası vefat etmiş olanlara da Rabbim sabırlar versin.
Göremedim Babam Seni
Yıllar sonra geldim baba
Kapıda yırtık ayakkabın
Duvarlarda tek bir resmin
Anladım ki çok geç kaldım
Göremedim babam seni
Dolaştım evin içinde
Askıda yırtık gömleğin
Masada tespih, saatin
Aldım, kokladım, ağladım
Göremedim babam seni
Çıktım, etrafa bakındım
Topraklarda kokun, izin
Her yerde senin hayalin
Öptüm, sarıldım, haykırdım
Göremedim babam seni
Sordum seni ben anneme
Yaşlar doldu gözlerinde
Sarıldı boynuma kardeş
Anladım ki çok geç kaldım
Göremedim babam seni
Çıktım mezarlık yoluna
Düşe kalka vardım sana
Sarıldım ben mezarına
Uyan babam evladın geldi
Göremedim babam seni
